Het is eindelijk weer zover een nieuwe blog post. Ik ben natuurlijk weer een tijdje niet online geweest en ik besef me daarom ook dat een blog lastig is om bij te houden. Dit weerhoudt mij er dan ook niet van om af en toe wel wat te posten, maar dat zal dan wel gebeuren wanneer ik een goed moment vind om te schrijven zoals vandaag. Ik zal wel zoveel mogelijk proberen te posten om iedereen op de hoogte te houden in deze onzekere tijd.

Corona dat is op dit moment toch wel het grootste nieuws over de hele wereld en natuurlijk ook hier in Amerika. Het is natuurlijk zoals ik al had genoemd een onzekere tijd en niks valt te voorspellen, want we kunnen namelijk niet in de toekomst kijken. ik heb nog nooit het nieuws zoveel te lopen bekijken, want je wil geen enkele update missen. De hele wereld staat op dit moment helemaal stil al die landen die in een crisis verkeren, al die ziekenhuizen en al die onzekerheid. De grote vraag wat door mij hoofd speelde de afgelopen tijd was toch echt wel waar ben ik nou echt veilig hier in Amerika wat het land is met de meeste besmetten of in het kleine maar fijne Nederland, lastig. Daarnaast heb je ook iedereen om je heen met een andere mening die kijken weer anders naar de situatie en natuurlijk heb ik goed geluisterd naar ieder zijn argumenten, maar toch moet je je eigen besluit nemen. De vragen die door me hoofd spoken zijn allemaal wat als vraag maar wat als ik die vragen in de toekomst anders worden beantwoord. De wat als vragen zijn niet mijn vrienden geworden en meer mijn vijanden ik wou antwoorden waar ik zeker van was, maar die zijn lastig te vinden geloof me maar. De vraag is nu dan ook blijf ik thuis in Amerika of ga ik naar mijn andere thuis in Nederland? Hoe ben ik nou toch aan de doorslag gevende beslissing gekomen, hoe dat laat ik jullie nu meteen in deze blog post weten maar eerst een kleine terug blik op mijn afgelopen 8 maanden in Amerika.

Het grote avontuur startte allemaal op 14 augustus 2019. Ik dropte mezelf in het diepe en ik heb mezelf nog nooit zo raar gevoeld gewikkeld in mijn eigen emoties. Het afscheid nemen had ik eerst geen last van maar eenmaal in het vliegtuig liet ik wel een traantje rollen want het ging nu echt beginnen. Het begin was raar en het duurde eeuwig om me thuis te voelen wat ik voor aan aantal maanden niet heb gehad behalve op school. Het basketballen begon en ik had afleiding om niet bij mijn gastgezin te zijn op die momenten maar het drong tot mezelf door hier langer blijven is een optie. De rollercoaster ging opeens een stuk sneller en daar ben ik achteraf heel blij want hoe sneller het ging hoe beter het werd. Het was tijd om te verhuizen naar mijn nieuwe gastgezin en ik kreeg een tweede thuis die ik altijd zal hebben in mijn hart. Ik ben sinds kerst in mijn nieuwe gastgezin en het voelt dat ik hier al langer woon, maar de tijd vliegt voorbij. Ik heb daarom ook besloten om hier te blijven tot het einde van mijn exchange year 13 juni. Ik besef mezelf ook dat dit risico’s met zich mee brengt maar wat is een leven zonder risico’s te nemen we weten nooit wat er in de toekomst gaat gebeuren. Het is onzeker of ik terug ga op de datum dat staat gepland maar wil ik echt mezelf en andere in gevaar brengen om nu te reizen door die vliegvelden, nee. Ik heb verschillende redenen waarom ik hier in Amerika te blijven, maar ik begrijp ook waarom anderen anders beslissen.

Ik hoop dat iedereen begrip heeft voor mij keuze die niet de makkelijkste was. Dit blog was een korte post want het is al laat op de avond. Ik ga morgen verder met een nieuwe blog post waar je wat meer over mijn ervaringen hoort. De vragen die naar voren komen hebben te maken met mijn leven voor de corona crisis en tijdens de corona virus. De volgde blog post zal ook foto’s beschikken.

Dankjewel voor het lezen van mijn nieuwe blog ik hoor graag van mijn lezers.

Liefs,

Sandra